WORKSHOP in RECONSTRUCTIVE- “De moeder en de heks, hand in hand”

In ons opgroeien als meisje krijgen we vaak het idee dat er van ons verlangd wordt dat we braaf, lief, schattig, mooi, beleefd,… zijn.  We gaan hier proberen aan te voldoen, omdat we nu eenmaal als kind afhankelijk zijn van onze omgeving.  Onze “ware” aard gaat ondergronds en we zetten een masker op.  We doen ons best om die op te houden, omdat we hierdoor erkenning, liefde, aandacht krijgen.  Dit geeft ons het idee dat we dit nodig hebben en als we het krijgen dan zijn we voor even opgelucht.  Maar vaak hebben we het opnieuw en opnieuw nodig en krijgen maar niet het geloof dat het ok is met ons.

Het masker dat we als volwassen vrouw al eens opzetten is die van “de moeder” (“de maagd” kan ook).  Als “de moeder” lijken we “het goede” te doen, we zorgen, helpen, zetten onze eigen behoeften aan de kant, offeren ons op.  We “zijn” door het moederen, of dit nu daadwerkelijk naar onze kinderen toe is of anderen maakt niet uit. Het resultaat (de geholpene moet het goed doen, ze moeten ons goed vinden, ze moeten ons graag zien) van ons “moederen” laat ons “zijn”.

Maar onze “ware” aard, daar zijn we bang voor, om mee in contact te komen.  Wat als we dat naar buiten brengen?  Als we al weten wat die “ware” aard is, want die zit vaak goed weggeborgen in ons onderbewuste. Maar als we geen manier vinden om die “ware” aard te (be)leven, dan zoekt ze toch een weg naar buiten.  Vaak venijnig en listig, de heks haalt haar toeren boven.

Maar het is duidelijk voelbaar dat die “ware” aard kracht heeft en daar zijn we bang voor en weten we ons geen raad mee.  Maar door ernaar te kijken, door de angst te gaan, kunnen we er een bepaalde vorm aan geven, zodanig dat ze dienend kan zijn.

Het is duidelijk dat zowel “de moeder” als “de heks” hun kwaliteiten hebben, maar ze horen samen.  Als we in het ene of het andere blijven, zitten we vanbinnen in een soort spreidstand, die pijnlijk en verwarrend aanvoelt.

Aangezien de oorsprong van dit alles te zoeken in tussen 0 en 6 jaar, zo vroegkinderlijk dat we hier met ons denken niet meer aankunnen, hebben we een manier nodig om in deze onbewuste laag te gaan werken.  Reconstructive geeft de mogelijkheid om daar beweging te brengen, door de trauma’s te roeren en onze “ware” aard de ruimte te geven, zodat er een nieuw antwoord kan komen, vanuit de volwassene die we nu zijn.  Het is een innerlijk pad dat verantwoordelijkheid vraagt.